Van dorp naar dorp op mijn mountainbike door het oerwoud in Congo (2016). Ik hoor nog steeds de kreten van verraste kinderen bij de hutten. ‘Een witte vrouw op een fiets!’ Ze rennen naar me toe. Ik denk ook terug aan de ontmoeting met de chief van Liguga. Ik op een mountainbike en een witte huid. Hij als traditionele chief, met een muts van luipaardvel en een staf. Verwondering vice versa.
Wanneer ik me verwonder, voel ik ruimte voor nieuwe ervaring. In de remmen knijpen, soms letterlijk, stil staan en ervaren. Met deze verwondering op zak, probeer ik elke dag iets moois te doen. Dichtbij mensen zijn, oprechte aandacht en samen rijke besluiten nemen. Ver weg en dichtbij.
